diagnozy, funkcje w pielęgniarstwie itp. ...
Tematyka wykładów Postawy pielęgniarstwa
1. Rola i funkcje zawodowe pielęgniarki.
Rola zawodowa – zbiór wykonywanych funkcji zawodowych oraz oczekiwane zachowania i postawy, zgodne z określonymi normami i wzorami zachowań.
Funkcja zawodowa – zespół złożonych zadań zawodowych i szczegółowych czynności, dla których można sformułować wspólny cel.
Dokształcanie – proces podwyższania kwalifikacji formalnych, a szczególnie proces teoretycznego dopełniania kwalifikacji zawodowych, kończący się uzyskaniem odpowiedniego świadectwa lub dyplomu np. licencjat położnictwa, magister
Doskonalenie – proces systematycznego aktualizowania, poszerzania, pogłębiania wiadomości i umiejętności oraz sprawności ogólnych i zawodowych np. specjalizacja.
Kwalifikacje – np. wykształcenie, przygotowanie potrzebne do wykonywania zawodu. Wyróżniamy kwalifikacje formalne i rzeczywiste.
Kompetencje – zakres uprawnień, pełnomocnictw, działań ale też zakres wiedzy, umiejętności i odpowiedzialności.
Bezpośrednie Pośrednie
} opiekuńcza kształcenia
} wychowawcza zarządzania
} profilaktyczna naukowo-badawcza
} promowania zdrowia
} rehabilitacyjna
} terapeutyczna
2. Diagnoza pielęgniarska jako podstawowy element pielęgnowania.
(MODELE)
PIELĘGNIARSTWA
PRIMARY >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> PROCES
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
NURSING >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>PIELĘGNOWANIA
Pielęgnowanie tradycyjne /J. Górajek –Jóźwik/ :
-pielęgnowanie podporządkowane decyzji lekarza,
- pielęgnowanie podporządkowane specjalizacji czynnościowej pielęgniarki,
- pielęgnowanie podporządkowane specjalizacji czynnościowej pielęgniarki oraz decyzji lekarza .
PIELĘGNOWANIE TRADYCYJNE –
- opieka pielęgniarska najczęściej oparta jest na diagnozie lekarskiej ,
- pielęgniarka w pracy z pacjentem podporządkowana jest zleceniom lekarskim,
- główną troską pielęgniarki jest szybkie i bezbłędne wykonywanie zleceń lekarskich,
- opieka pielęgniarska zorientowana jest na chorobę pacjenta i jej likwidowanie,
- opieka pielęgniarska ma charakter rutynowy lub intuicyjny,
- opieka pielęgniarska jest realizowana zazwyczaj bez udziału pacjenta, rodziny i/lub
osób mu bliskich.
Pielęgnowanie zindywidualizowane
Samodzielna działalność pielęgniarki oparta na racjonalnych podstawach teoretycznych, ogólnych zasadach postępowania i kodeksie etyki / Ciechaniewicz/.
___________________________________________________________________________________
Pielęgnowanie a leczenie
samodzielność a podległość pielęgniarki
ZLECENIA WYNIKAJĄCE z ROZPOZNANIA LEKARSKIEGO (do wykonania przez pielęgniarkę)
pielęgnowanie <><><><><><><>leczenie
PIELĘGNIARKA LEKARZ
__________________________________________________________________________________
PROCES PIELĘGNOWANIA – charakterystyka
• zakres i charakter opieki pielęgniarskiej wyznaczony jest przez rozpoznanie stanu i określenie diagnozy pielęgniarskiej.
• pielęgniarka pracuje jako samodzielny specjalista w zakresie pielęgnowania we współpracy z pacjentem, rodziną, osobami bliskimi mu oraz z członkami zespołu terapeutycznego.
• główną troską pielęgniarki jest opieka nad człowiekiem jako całością, jednością bio-psycho-społeczną (nie wyklucza to jej udziału w procesie leczenia).
• opieka pielęgniarska oparta jest na planie wynikającym z rozpoznania stanu pacjenta i jego środowiska dokonanym przez pielęgniarkę.
• ustalanie priorytetów opiekuńczych odbywa się wspólnie z pacjentem, rodziną i/lub osobami mu bliskimi.
• przy zlecaniu pielęgniarce zabiegów do wykonania u danego pacjenta bierze się pod uwagę jej indywidualne kwalifikacje, wiedzę, umiejętności, a w niektórych sytuacjach predyspozycje i cechy osobowościowe.
• samodzielna praca poszczególnych pielęgniarek oparta jest na planie pielęgnowania; towarzyszą jej merytoryczne dyskusje na temat pielęgnowania (to gwarantuje wzrost zrozumienia aktualnego stanu pacjenta i środowiska oraz wzrost wiedzy zawodowej piindywidualna odpowiedzialność pielęgniarki za pacjenta i środowisko.
• rozwijanie pielęgniarstwa jako nauki poprzez systematyczne gromadzenie danych pozwalających na wyciąganie wniosków na przyszłość, formułowanie uogólnień i praw.
Primary Nursing
Jest to taki rodzaj opieki nad pacjentem, w którym pozostaje on pod opieką jednej pielęgniarki, która realizuje opiekę nad nim przy pomocy podlegającego jej kilkuosobowego zespołu. / Manthey M. 1980/ .
Proces pielęgnowania
Racjonalne oparte na przesłankach naukowych postępowanie pielęgniarki, zorientowane na pacjenta i jego środowisko. / J. Górajek- Jóźwik/
Systematyczne wykonywanie czynności zawodowych w sposób ustalony przez pielęgniarkę na podstawie diagnozy pielęgniarskiej./ Łacic/
Etapy procesu pielęgnowania
I Rozpoznanie stanu bio-psycho-społecznego/ kulturowego, duchowego/
- gromadzenie danych :
obszar :
biologiczny – funkcjonowanie organizmu, dolegliwości, parametry, wygląd
psychiczny – zachowanie, procesy poznawcze, stosunek do choroby, leczenia i hospitalizacji.
społeczny – role społeczne/ podejmowane, konflikt/styl życia, warunki materialne i sytuacja
rodzinna chorego.
kulturowy
duchowy
- analiza zebranych danych
Kategoria stanu : ogólna,; właściwość lub cecha,; miara ilość czegoś; składnik sytuacji, fakty towarzyszące pielęgnowaniu, leczeniu; fakty odbierane subiektywnie.
- formułowanie diagnozy
II Planowanie
- określanie celów opieki
- dobór osób i sprzętu
- konstruowanie planu opieki
III Realizacja planu opieki
IV Ocena
- bieżąca
- końcowa
Diagnoza pielęgniarska
Wnioski z danych o pacjencie wykazujące stan bio-psycho-społeczny człowieka wymagający lub nie , pielęgnowania z uwzględnieniem genezy i prognozy tego stanu / Butrym Z. 1990/.
Problemy pielęgnacyjne – Trudności, dolegliwości oraz zagrożenia wynikające ze stanu w jakim się
pacjent aktualnie znajduje.
Problem = kategoria + czynnik etiologiczny → symptom
Diagnozy (wg NANDA)– obejmują problem:
a) Aktualny – problem jest obecny, celem interwencji jest zredukowanie lub wyeliminowanie problemu, także monitorowanie stanu (reakcji).
b) Potencjalny – problem może wystąpić, celem interwencji jest zapobieganie jego
wystąpieniu poprzez redukcję czynników ryzyka, również monitorowanie.
c) Możliwy – problem prawdopodobnie występuje, celem interwencji jest dalsze zbieranie
danych w celu potwierdzenia lub wykluczenia problemu.
Podział problemów :
-Ze względu na sferę :
Biologiczny – ból w okolicy rany pooperacyjnej.
Psychospołeczny- niepokój o pozostawione w domu dzieci.
- Ze względu na czas:
Aktualny – duszność spowodowana zalegającą wydzieliną w drzewie oskrzelowym.
Potencjalny- możliwość wystąpienia zapalenia płuc z powodu źle odkrztuszanej wydzieliny i leżącej pozycji ciała.
Możliwy- możliwość ograniczenia wydolności oddechowej z powodu siedzącego trybu życia i procesu chorobowego.
- Ze względu na kompetencje:
- Interdyscyplinarny - Typowo pielęgnacyjny
Dwuogniskowy model pielęgnowania zawiera dwa rodzaje sytuacji klinicznych wymagających interwencji pielęgniarskiej :
diagnozy pielęgniarskie i problemy wymagające współdziałania.
Cele informują nas co powinniśmy osiągnąć podczas sprawowania opieki i jaki podjąć zakres działań.
Plan opieki
Jest pisemną koncepcją sprawowania opieki. Wchodzi w skład dokumentacji procesu pielęgnowania.
Schemat:
Diagnoza pielęgniarska (Problem pielęgnacyjny) – cel – planowane działania —realizacja- ocena.
Dobieranie osób, działań, sprzętu do zadań
Należy uwzględnić:
- poziom przygotowania pielęgniarek do świadczenia zindywidualizowanego pielęgnowania,
- inwestowanie w samokształcenie i doskonalenie zawodowe,
- zdolności intelektualne i manualne pielęgniarki,
- stosunek do podmiotu opieki,
- realnie istniejące wyposażenie,
- konieczność poszukiwania nowych rozwiązań.
Zasady istotne przy planowaniu opieki/interwencji pielęgniarskich:
- oparcie planu na podstawach naukowych,
- planowanie działań do konkretnego celu (-ów) opieki,
- planowanie w bezpośrednim związku z czynnikami etiologicznymi, czynnikami ryzyka, objawami charakteryzującymi diagnozę,
- uwzględnianie w planowaniu pożądanych/ oczekiwanych wyników opieki,
- unikanie dwuznaczności np. poprawa komfortu,
- unikanie tego co nie jest możliwe do wykonania (osiągnięcia),
- włączanie podmiotu opieki w planowanie działań,
- stawianie na nowe propozycje,
- stawianie na bezpieczeństwo pacjenta i własne,
- dokumentowanie planu opieki/interwencji pielęgniarskich i jego ocena.
Plan powinien uwzględniać konkretne zadania do wykonania, czas realizacji zadań, koordynację z planem leczenia.
Zasady tworzenia dokumentacji pielęgniarskiej pacjenta:
• Zapisywanie treści w formie precyzyjnej, zwięzłej, zrozumiałej, wyczerpującej, czytelnej.
• Sprawdzanie wiarygodności wątpliwych danych przed dokonywaniem kolejnego wpisu w dokumentacji.
• Oddzielanie informacji obiektywnych i subiektywnych pacjenta od ich interpretacji.
• Dokonywanie wpisu w dokumencie, kiedy stwierdzamy zmiany w stanie zdrowia, brak zmian oczekiwanych.
• Cytowanie, jeśli to tylko możliwe, bezpośrednich słów pacjenta lub rodziny.
Wypis pielęgniarski
Zalecenia:
– aktywność ruchowa
– zalecenia dietetyczne
– zabiegi pielęgnacyjne
– inne wskazania i uwagi
– przyjmowanie zleconych leków
Klasyfikacje diagnoz pielęgniarskich
2.1 NANDA
Diagnoza pielęgniarska to kliniczna ocena reakcji jednostki, rodziny lub środowiska na istniejące lub potencjalne problemy zdrowotne/procesy życiowe.
Rodzaje diagnoz pielęgniarskich to: diagnoza właściwa, diagnoza ryzyka, diagnoza wstępna, diagnoza samopoczucia oraz diagnoza syndromu.
__________________________________________________________________________________
2.2 ICNP
Diagnoza pielęgniarska- to zjawiska (problemy),które pielęgniarka spostrzega w stanie zdrowia i które wymagają podjęcia interwencji.
Wersja 1.0 z 2005r zawiera 7 osi:
Przedmiot – obszar uwagi np. ból, bezdomność, wiedza
Klient – podmiot uwagi
Osąd – ocena sytuacji, kliniczna opinia np. spadający poziom, ryzyko, zwiększony
Czas – okres trwania zdarzenia np. przewlekły, przyjęcie
Działanie – celowe działania podejmowane przy pacjencie,
Lokalizacja – umiejscowienie np. brzuch, poradnia
Środki – sposób lub metoda działania np. bandażowanie, technika podawania insuliny, konsultacja dietetyczna.
3. Ogólna charakterystyka klasycznych modeli pielęgnowania: V.Henderson, Roper-
Logan-Tierney, D.Orem.
V.Henderson (1960) Model podstawowych potrzeb życiowych
Człowiek - ludzie składają się z elementów biologicznych, psychologicznych, społecznych i duchowych.
Z nimi związanych jest 14 fundamentalnych potrzeb człowieka.
Zawsze celem opieki pielęgniarskiej jest pomoc ludziom w odzyskaniu niezależności tak szybko, jak to jest możliwe.
Można zidentyfikować trzy typy interwencji:
Pielęgniarka może:
} zastępować pacjenta
} pomagać pacjentowi
} być jego partnerem.
V. Henderson opracowała definicję pojęcia pielęgnowanie, która została przyjęta przez Międzynarodową Radę Pielęgniarek/ ICN/:
Unikalną funkcją pielęgniarki jest pomoc chorej lub zdrowej jednostce w wykonywaniu tych czynności przyczyniających się do utrzymania bądź poprawy stanu zdrowia (lub spokojnej śmierci), które wykonywałaby ona samodzielnie, gdyby miała potrzebną siłę, wolę lub wiedzę. I robić to w taki sposób, żeby pomóc jej odzyskać niezależność jak najszybciej jest to możliwe.”
Nancy Roper, Winfried Logan i Alison Tierney (1980), Model Aktywności Życiowych
Model aktywności życiowych został oparty na koncepcji pielęgnowania Virginii Henderson oraz hierarchii potrzeb A.Maslowa.
Autorki przede wszystkim nawiązały do definicji pojęcia „pielęgnowanie” opracowanej przez V.Henderson i przyjętej przez Międzynarodową Radę pielęgniarek w 1966r.
Podstawowe pojęcia tego modelu to długość życia, skala zależności-samodzielności, oraz czynności życiowe. Według modelu jednostka angażuje się w 12 podstawowych czynnościach życiowych.
W każdej z w/w aktywności możemy wyróżnić 3 aspekty: fizyczny lub fizjologiczny, społeczny oraz psychologiczny.
Model wyróżnia także trzy rodzaje czynności ściśle powiązanych ze sobą i z dwunastoma aktywnościami życiowymi = Model życia
Czynności życiowe |
Czynności zapobiegawcze |
Czynności poprawiające komfort |
Czynności poszukiwawcze |
Utrzymanie bezpieczeństwa |
Komunikowanie się |
Oddychanie |
Jedzenie i picie |
Wydalanie |
Higiena osobista i ubieranie się |
Kontrolowanie temperatury ciała |
Ruch |
Praca i zabawa |
Wyrażanie swojej seksualności |
Sen |
Umieranie |
Dorothea Orem(1971) Model samoopieki
Model oparty jest na przekonaniu, że każda osoba ma potrzebę samodzielnej opieki i ma prawo sama zaspokajać tą potrzebę, chyba, że jest to niemożliwe ze względów zdrowotnych lub innych nie korzystnych sytuacji.
Pielęgniarstwo to służba społeczna, dyscyplina praktyczna, sztuka i wiedza.
Pielęgniarstwo jako służba oznacza: opiekę, troszczenie się, zainteresowanie człowiekiem.
Opieka to gotowość do pomagania, którego zakres powinien być dostosowany do sytuacji zdrowotnej potrzebującego człowieka i zgodny z uprawnieniami zawodowymi pielęgniarki
Pielęgniarstwo jako dziedzina praktyczna (praktyka pielęgniarska) obejmuje złożone działania, ukierunkowane na cel opieki.
Pielęgniarstwo w znaczeniu zawodu = pielęgnowanie- działania ukierunkowane na rozpoznawanie potrzeb zdrowotnych pacjenta, planowanie, realizowanie i ocena działań.
Samoopieka to działania inicjowane i realizowane samodzielnie przez człowieka w stosunku do siebie i środowiska, a także w stosunku do osób, które są od niego zależne.
Celem tych działań jest utrzymanie zdrowia, życia i zapewnienie dobrego samopoczucia.
Wyróżniła 3 obszary dotyczące samodzielnej opieki:
} uniwersalne wymagania samoopieki
} wynikające z rozwoju
} związane z procesem chorobowym
Samoopieka: spontaniczna, terapeutyczna.
D.Orem wyróżnia społeczne, międzyludzkie i techniczne elementy praktyki pielęgniarskiej.
Proces pielęgnowania składa się z trzech etapów:
1. diagnoza i normowanie,
2. projektowanie i planowanie
3. przygotowanie opieki i regulowanie zapotrzebowania na terapeutyczną samoopiekę oraz działalność pośrednią samoopieki.
Orem wyróżnia trzy typy systemów pielęgnowania:
1. całkowicie kompensacyjny
2. częściowo- kompensacyjny
3. wspomagająco-edukacyjny.
Calista Roy (1970) Model adaptacji człowieka
System – zbiór współzależnych od siebie elementów połączonych w jedną całość, będących czymś więcej niż sumą części.
Adaptacja człowieka jest zdeterminowana efektami działania bodźców: ogniskowych, środowiskowych i resztkowych czyli niespecyficznych.
Poziom adaptacji człowieka to poziom określający zakres stymulacji prowadzących do pozytywnych reakcji. Po przekroczeniu granicy adaptacji bodziec wywołuje chorobę.
Człowiek dysponuje 4 sposobami adaptacji.
1. Adaptacja uwarunkowana potrzebami fizjologicznymi.
2. Samospostrzeganie – na podstawie kontaktów z innymi osobami człowiek określa obraz samego siebie.
Ja fizykalne – wygląd fizyczny, funkcjonowanie organizmu, stan zdrowia.
Ja personalne – własna charakterystyka, oczekiwania, wartości, wierzenia.
3. Pełnione role
4. Współzależności: reakcje emocjonalne lub poczucie bezpieczeństwa w kształtowaniu kontaktów z innymi.
- Mechanizmy radzenia sobie z samotnością i izolacją.
- Zachowania w samotności.
- Stan emocjonalny.
- Szukanie pomocy, uwagi, uczucia.
Proces pielęgnowania – systematyczna metoda praktyki, promująca sposoby adaptacyjne klienta, skuteczną adaptację oraz manipulowania bodźcami mieszczącymi się w strefie adaptacji klienta.
VI etapów procesu pielęgnowania:
- ocena adaptacji na 4 poziomach modelu adaptacji
- ocena działającego bodźca
- diagnoza
- cel
-realizacja
- ocena końcowa
Pielęgniarstwo – dyscyplina, która skupia się na ocenie, rozpoznawaniu i leczeniu klientów wykazujących problemy zdrowotne w ramach pielęgniarstwa.
Podsystem kontroli:
} Podsystem regulacyjny – połączone ze sobą reakcje biochemiczne i fizjologiczne uruchamiane w sytuacji kontaktu z bodźcem.
} Podsystem poznawczy – procesy o.u.n. np. postrzeganie, emocje, wydawanie opinii, uczenie się.
Teoria Betty Neuman (1972) Pielęgnacyjna teoria zdrowia, Systemowy model opieki zdrowotnej
Model Betty Neuman opiera się na dwóch podstawowych pojęciach : stres i reakcja na stres. Opiera się na teorii stresu H.Seyle′go.
Betty Neuman wyróżnia 3 rodzaje środowisk:
1. Środowisko wewnętrzne (czyli czynniki i siły oraz wpływy pochodzące z wnętrza systemu pacjenta),
2. Środowisko zewnętrzne (wpływy zewnętrzne w stosunku do systemu człowieka),
3. Środowisko wykreowane (obejmuje środowiska wewnętrzne i zewnętrzne, które są zróżnicowane indywidualne w zakresie mobilizacji obszarów funkcjonowania człowieka – są to obszary: fizjologiczny, psychologiczny, socjokulturowy, rozwojowy, duchowy – i zasobów energetycznych struktury podstawowej organizmu dla potrzeb zapewnienia równowagi w granicach funkcjonowania systemu człowieka)
negentropia i entropia. Wiążą się one z gospodarką energetyczną człowieka, na którą wpływ mają stresory. W sytuacji, gdy system człowieka produkuje więcej energii, niż jest w stanie wykorzystać dla potrzeb funkcjonowania organizmu, co jest bliskie odczuciu człowieka, określanego mianem dobrostanu pełnego – wtedy mówimy o negentropii. Entropią z kolei nazywamy zmniejszoną produkcję energii w stosunku do potrzeb organizmu, co jest równoznaczne z chorobą. Gdy system utraci zbyt wiele energii, taka sytuacja może prowadzić do śmierci.
Stresory pochodzące ze środowiska wewnętrznego określa jako intrapersonalne np. związane z chorobą, infekcjami, traumą. Jak również spowodowane wydarzeniami życiowymi jak smutek, żal, zmiany rozwojowe.
Międzyludzkie (interpersonalne) – zachodzą między dwoma lub więcej osobami. Zdarzenia typu konflikt w rodzinie, zmiana ról i zależność.
Zewnętrzne (extrapersonalne) – dzieją się poza jednostką. Okoliczności ubóstwa, pozbawienie czegoś, systemy edukacyjne lub zmiany kulturowe.
Pielęgniarstwo
To unikalna profesja , która zajmuje się wszystkimi zmiennymi systemu zdrowotnego człowieka i jego reakcjami , jako odpowiedziami na pojawiające się stresory wewnętrzne , międzyludzkie, ekstrapersonalne.
Główną rolą pielęgniarki jest utrzymywanie równowagi systemu / podopiecznego/ poprzez dokładność w ocenie faktycznych bądź możliwych skutków środowiskowych oddziaływania stresorów i pomaganie w przystosowaniu się do nich, dla uzyskania optymalnego dobrostanu.
Działania dla tak rozumianej roli rozpatrywane są jako prewencje: pierwszo-, drugo-, trzeciorzędowa.
Proces pielęgnowania
Neuman wymienia 3 etapy.
1-Diagnoza pielęgniarska : gromadzenie danych, wstępne określenie koniecznych działań.
2- cel opieki – określa wraz z pacjentem pożądane zmiany oraz interwencje
3- wyniki pielęgnowania – ocena wyników opieki.
Podstawowe pojęcia
Pielęgniarstwo to działalność teoretyczna i praktyczna. Posiada własną udokumentowaną tradycję, do której się odwołuje. Korzenie ma osadzone w praktyce zawodowej /R.Hutner/.
Pielęgniarka - zawód medyczny uprawniający do udzielania świadczeń zdrowotnych, którego uprawnienia wynikają z ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej.
• Zawód pielęgniarki to zawód regulowany, medyczny i samodzielny, wymagający ciągłego, ustawicznego kształcenia i doskonalenia.
• Polegający na spełnianiu ról zawodowych wyznaczonych funkcjami zawodowymi, które wynikają z misji i celów zawodu.
Zadania zawodowe obejmują udzielanie świadczeń zdrowotnych w szczególności:
– rozpoznawanie warunków i potrzeb zdrowotnych pacjenta;
– rozpoznawanie problemów pielęgnacyjnych pacjenta;
– planowanie i sprawowanie opieki pielęgnacyjnej nad pacjentem;
- samodzielne udzielanie w określonym zakresie świadczeń zapobiegawczych, diagnostycznych, leczniczych i rehabilitacyjnych oraz medycznych czynności ratunkowych;
- realizację zleceń lekarskich w procesie diagnostyki, leczenia i rehabilitacji;
- orzekanie o rodzaju i zakresie świadczeń opiekuńczo-pielęgnacyjnych;
- edukację zdrowotną i promocję zdrowia.
- dokumentowanie opieki: prowadzenie dokumentacji medycznej, przygotowywanie sprawozdań administrowanie
Pielęgnowanie to-
profesjonalne pomaganie i towarzyszenie człowiekowi i grupie w zdrowiu, chorobie oraz kształtowanie umiejętności do samoopieki i samopielęgnowania w celu utrzymania komfortu życia codziennego w zdrowiu i życia z chorobą / Ramowy program 3 letniej szkoły, 1996/.
Pomaganie (aktywizowanie) – dłuższy proces oddziaływania, ukierunkowany na aktywizowanie, przygotowanie do samoopieki.
Pomoc - udzielanie wsparcia w wymiarze informacyjnym, emocjonalnym, usługowo-rzeczowym.
Jako profesjonalną określamy opiekę, w której opiekun wykonuje zadania:
• opierając się na wiedzy zdobytej w wyniku systematycznego kształcenia, tzn. ma kwalifikacje niezbędne do świadczenia określonego zakresu opieki,
• zgodnie z obowiązującymi standardami,
• przestrzegając obowiązujących zasad.
Stan zdrowia:
• Osoba zdrowa szczególnie narażona na utratę zdrowia i zachorowanie
• Osoba w stanie nagłego zagrożenia życia
• Ciężko chory
• Osoba chora ze schorzeniem przewlekłym
• Osoba chora z niepomyślnym rokowaniem
• Osoba umierająca
Pielęgniarka traktuje pacjenta/podopiecznego podmiotowo, wyraża się w tym, że:
• widzi w nim przede wszystkim c z ł o w i e k a,
• respektuje jego prawo do subiektywnego odczuwania własnego stanu, tzn. objawów bólu, lęku, niepokoju, zimna, komfortu, dobrostanu, poczucia zdrowia i choroby,
• z szacunkiem odnosi się do jego subiektywnych odczuć, poglądów, przekonań, wiary, leżących u podstaw zachowań zdrowotnych,
• wykorzystuje subiektywne odczucia pacjenta w ocenie jego stanu.
Komentarze
Prześlij komentarz